Beste Willem,
Soms zie ik op Facebook foto’s langskomen van jou met een klein meisje en dan zie ik je altijd heel trots kijken, dus neem ik aan dat dit een eigengemaakt kind betreft. Een vrouw zie ik er zelden bij staan, het kan zijn dat die liever niet met jou op de foto wil of dit heeft een andere reden, daar blijf ik buiten. Ook jij hebt recht op je privacy. Niet alles hoeft in de krant.
Mijn dochters heten Eva, Roos en Lola. Eva was bij het ter perse gaan van dit nummer zeventien jaar oud, Roos is elf en Lola zeven. Ze hebben alle drie een muzieksmaak die deels hoort bij hun leeftijd en deels door mij gevoed en dus verantwoord is.
Daar wil ik het eens met je over hebben, Willem, als vaders onder elkaar. Ik ben de mening toegedaan dat het met seks, drugs en drank allemaal wel losloopt met die kinderen van tegenwoordig. Verstand en intuïtie zijn beter ontwikkeld dan bij mij vroeger.
Muziek is een ander verhaal. De boze buitenwereld wil ze van alles door hun strot duwen en de gevolgen daarvan kunnen desastreus zijn voor de ontwikkeling van kinderen.
Daarom ben ik muzikaal de baas in huis. Ik ben een verlicht despoot. Mijn dochters mogen alle EDM-bagger en singersongwriter-slijk in hun Spotify-playlistjes zetten. Ze mogen het alleen niet draaien.
In plaats daarvan mogen ze zich onbeperkt en kosteloos optrekken aan mijn onbetwist goede smaak.
En nee, dat is niet alleen muziek uit de tijd dat Mozes nog een korte broek droeg. ’s Ochtends draai ik vaak jazz en klassiek, maar in de middag schrijf ik op hiphop, house of techno.
Ik neem mijn taak als opvoeder serieus. Er is zoiets als de Schijf van Vijf: noodzakelijke bouwstenen die ieder kind nodig heeft om te groeien tot een muzikaal gezond mens. Ik heb een tijd geleden uit educatief oogpunt alle muziekfilms aangeschaft die je maar kunt bedenken. Amadeus, Rock The Boat, The Doors, Saturdaynight Fever, Studio54, 8 Mile, 24 Hour Party People: we hebben ze allemaal samen gezien. Af en toe krijgen mijn kinderen via Spotify en YouTube hoorcolleges in modules als klassiek, symfonische rock, hiphop, ska, britpop, nederhop, rock, disco, house en techno. Géén EDM, trance en hardstyle, dat heeft een mens niet nodig, zo blijkt uit alle onderzoeken.
Wel heb ik mijn twee oudste dochters verplicht meegenomen naar Bloed, Zweet en Tranen. Je kunt jezelf niet met recht een Amsterdammer noemen zonder te weten wie André Hazes was.
De opvoeding werkt, Willem.
Geen van mijn kinderen heeft ooit een nummer van K3 gedraaid. Kan ook komen omdat ik heb gezegd dat dit niet op Spotify staat, maar het doel heiligt de middelen. Mijn jongste is nu fan van Typhoon en De Jeugd van Tegenwoordig. Valt heel goed mee te leven, al blijft het raar om een kind van zeven de tekst van Sexy Beesten uit haar hoofd te horen zingen.
Roos heeft een brede smaak. Ze vraagt geïnteresseerd ‘wat dat voor muziek is’ als Bohemian Rhapsody of iets van The Beatles langskomt. Dat doet me deugd. Daarom gedoog ik haar pre-puberale voorliefde voor Pitbull en Miley Cirus. Ik zelfs met haar mee geweest naar Katy Perry in Ziggo Dome. Het was het beste concert dat ik ooit qua entertainment zag.
Met Eva ging ik in één week twee keer naar de Ziggo Dome: De Jeugd van Tegenwoordig en Paul McCartney. Het eerste was leuk. We zijn thuis allemaal fan van De Jeugd. Het laatste was verplichte kost. Mijn oudste dochter sloeg zich zonder morren door het Sir Paul-concert van bijna drie uur lang. Ze was de volgende ochtend wel iets te laat op school.
De conciërge van haar school vroeg haar naar de reden. ‘Ik ben gisteren met papa naar een concert van Paul McCartney geweest.’
Op het briefje dat ze van de concierge kreeg, stond gekrabbeld: ‘Te laat. Geldige reden.’