Beste Willem,
Als ik het goed interpreteer hou jij van hiphop, althans die indruk wek je als ik je weer eens op de foto naast een stoere donkere meneer met een petje zie staan glunderen?
Ik ben ook van de hiphop, Willem. Het is een uitstekend hiphopjaar met Kendrik Lamar, Dr. Dre, ASAP Rocky en Vince Staples. Maar ik word nog blijer van onze eigen jongens. Vroeger, toen Nederlands in liedjes helemaal niet mocht van de smaakpolitie was ik al tuk op Nederlandstalig.
Jij en ik zijn vijftigers, maar de meeste lezers van dit blad horen jonger te zijn, daarom even een geschiedenisles. In de vorige eeuw zongen alleen Anneke Grönloh, Corry Konings, Vader Abraham, zijn smurfen, Denny Christian en Marianne Weber in het Nederlands. Alle andere mensen in de wereld, behalve Fransen, zongen in het Engels. Het was een overzichtelijke wereld. Barry Hay van de Golden Earring kón niet eens Nederlands. De vader van Jim de Groot zong in eigen taal, maar bij hem begreep geen hond waar hij over zong.
Neem de beginregels van Meester Prikkebeen:
Hij staat in de sneeuw aan de poort van de stad
En prikt de dagen van december op zijn hoed.
Hij fluit zijn pluchen lapjeskat
Want hij heeft last van muizenissen
Die nesten maken in zijn baard.
Kijk alles mag natuurlijk, we leven in een vrij land, maar je zou denken dat als je dan toch zonodig in het Nederlands gaat zingen, dat je dan wilt dat mensen begrijpen waar je het over hebt. Laten we er maar van uitgaan dat de dealers in de jaren zeventig waar voor je geld gaven. ‘Zelfde recept als gisteren, meneer De Groot?’ ‘Nee, doe maar een zegeltje LSd extra.’
Nee, dan ons aller André Hazes. Die begrijp je. Je moet hem alleen niet serieus nemen.
Elkaar nu een dienst bewijzen dat is alles wat ik vraag
Zet weg nu die angst ik wist het al het is mijn dag vandaag.
Geef mij nu je angst ik geef je er hoop voor terug.
Geef mij nu de nacht ik geef je de morgen terug.
Ik geef je de morgen terug. Zelfs Louis van Gaal heeft niet een zelfbeeld wat verder benevens de waarheid is. Dat je ’s ochtends na het bewijzen van een wederzijdse dienst als vrouw wakker wordt en het lijf van Hazes naast je ziet liggen. (Willem, heb jij ooit een wijf versierd met het aanbod ‘elkaar een dienst te bewijzen?’ Ik vind het knap.)
Ik weet het, Engelse songteksten slaan ook vaak als as a dick on a drumcouple, maar als Nederlander heb je het voordeel dat Engels toch net niet met dezelfde impact je auditieve schors penetreert en dat de ergernisbutton in je hersenen daarmee net iets minder intensief geactiveerd wordt.
‘Was men maar op Brabant zo trots als een Fries’ en ‘Moppie, moppie, moppie/Ik vind je helemaal toppie/Ik krijg je niet meer uit m’n koppie/Ohh moppie’: was het in het Engels gezongen, dan had de taalgestapo de makers ervan nooit in een dossier hoeven opnemen.
Sinds rappers hun moerstaal gingen gebruiken, is het niveau van het Nederlands in songteksten onherstelbaar verbeterd. Extince is van onze leeftijd, Willem. Hij was de eerste, twintig jaar geleden. De beginbaas. En hij betaalde respect aan de baas der bazen van de Nederlandse songteksten met zijn ‘Machtige, krachtige Drs P. achtige’ raps. Laatst draaide ik zijn hele oeuvre nog in de auto. Ik heb mijn dochters verplicht hun mond te houden. Het kostte geen moeite. Wat een vondsten. Wat een ambacht. Alle rappers van nu voelen zich schatplichtig aan Drs. P, en terecht. Drs. P. Is de Godvader van De Jeugd, Fresku, Typhoon en Extince.
Mijn kinderen en ik leren hun teksten uit ons hoofd en doen vervolgens wedstrijden wie het langst een van hun teksten foutloos kan na rappen.
Ze leren er meer van dan tijdens een uur Nederlands op school.
Alleen Sexy Beesten blijft wel een dingetje, uit de mond van mijn zevenjarige dochter.