Familieopstelling recensies
Geen Resultaten Gevonden
De pagina die u zocht kon niet gevonden worden. Probeer uw zoekopdracht te verfijnen of gebruik de bovenstaande navigatie om deze post te vinden.
Kluun familieopstelling recensies uit tijdschriften en kranten, uit binnen- en buitenland.
Een panna in Palladium: Patrick Kluivert vs Joost Zwagerman
Aan de Amsterdamse Nachten – de lockdownseries, afl 6: Palladium
Hans van der Beek en ik hebben veel prachtige verhalen gehoord toen we werkten aan de Top 100 aller tijden van het Amsterdams nachtleven (alleen nog hier te koop), Aan de Amsterdamse Nachten.
Palladium: Grand Café waar voetballers van Ajax al sinds jaar en dag hun vrouw scoorden
Deze is mijn absolute favoriet. Het verhaal draait om twee werelden die bij toeval samen kwamen: die van de literatuur en van het topvoetbal. Het is 1995. Patrick Kluivert, amper 18 jaar oud, loopt in Palladium wijlen Joost Zwagerman tegen het lijf. Zwagerman is in gezelschap van enkele vrouwelijke lezers. En dan doen de machten van de roem hun werk. ‘Nu kun je als schrijver schrijven wat je wilt, al laat je de seks van de bladzijden druipen – tegen de spits van het eerste van Ajax leg je het af., zeker als die spits enkele weken daarvoor met de punt van zijn schoen Amsterdam de Champions League heeft bezorgd.’
Waargebeurd, hebben zowel de ex-voetballer als de betreurde schrijver ooit toegegeven, al hadden beiden wel hun eigen versie van de werkelijkheid. Een panna in Palladium, het grand café waar voetballers van Ajax al sinds jaar en dag hun vrouw scoorden. Kijk en luister naar Kluun, die dit hilarische verhaal voorleest.
Aan de Amsterdamse Nachten wordt herdrukt in een exclusieve uitgave. Je kunt je hier inschrijven voor deze uitgave, gesigneerd door beide schrijvers.”
Karaokebar Casablanca: een verlaten saloon in ghosttown Amsterdam
Aan de Amsterdamse nachten – de lockdown series – afl 5: Casablanca.
De Zeedijk is het afvoerputje van de Amsterdamse nacht en Casablanca (de nummer 8 in de TOP 100 van het Amsterdams Nachtleven Aller Tijden) is het gaatje waar de hele meute doorheen gaat voor ze het riool in donderen. In karaokebar Casablanca neemt een mens bij de voordeur afscheid van zijn waardigheid en haalt vanaf dat moment alles in zich naar boven dat overdag verborgen blijft. #Nofilter. Casablanca = volstrekt niet kunnen zingen en toch doen (karaoke), in een stampvolle kroeg, gevuld met mensen die net als jij een promillage in hun lijf hebben waarbij je Onze Lieve Heer voor een doedelzak aanziet.
Een kroegentocht in Mokum die niet eindigt in Karaokebar Casablanca is geen kroegentocht
Kluun ging erheen op klaarlichte dag. Aan de muur naast het podium een aankondiging van de bands die er komende maand zullen optreden. Der maand is maart. 2020, wel te verstaan. Casablanca voelt als een verlaten saloon in ghosttown Amsterdam. Nobody’s looking at you, kid.
Aan de Amsterdamse Nachten wordt herdrukt in een exclusieve uitgave. Je kunt je hier inschrijven voor deze uitgave, gesigneerd door beide schrijvers.”
Kluun feliciteert Undutchables
Vandaag vijfentwintig jaar geleden begonnen ze, Ilse Visser en Judith van de Klundert aan een business fairy tale.
Het idee kwam van Judith. Zij had vijf jaar in Londen gewoond en daar in De Hems, de nog altijd bestaande Nederlandse pub in Soho, een Nederlandse vrouw ontmoet die bemiddelde tussen Nederlandse native speakers en Britse bedrijven. Judith startte in Londen een bedrijf met haar toenmalige vriend, The Flowering Dutchman, bij het metrostation van Portobello Road, maar het idee bleef hangen.
Terug in Nederland besprak ze het concept met vriendin Ilse. Ze begonnen. Op de zolder bij Ilse thuis, met een bureau gemaakt van een stuk hardboard en twee schragen van Gamma, een fax, een telefoon, een stapel briefpapier en een dosis ondernemersenergie. De eerste advertentie stond in het Amstelveens Nieuwsblad, een huis aan huis blad. Een vacature voor een native Swedish speaking sales rep voor Sun Microsystems. De advertentie besloeg drie regels en kostte 25 gulden.
De vacature werd vervuld. De volgende ook. En nog eentje. En nog eentje. Binnen een maanden verhuisden Judith en Ilse naar een pand in de Amsterdamse Vondelstraat. Binnen een paar jaar openden ze vestigingen in Eindhoven, Rotterdam, Den Haa-… ach, weet u: kijk de jubileumvideo maar die Undutchables vandaag de wereld ingooide. 25 jaar. Helaas niet met een groot jubileumfeest, maar met een online-viering.
Judith van de Klundert maakte slechts vijf van vijfentwintig jaar Undutchables mee. Ze overleed nu bijna twintig jaar geleden. Ilse, Paula, Nick en alle andere Undutchables loodsten het bedrijf door de internetcrisis, de kredietcrisis en de coronacrisis.
Met plaatsvervangende trots feliciteer ik Undutchables met hun vijfentwintigjarig bestaan.
Met dank en het grootste respect,
Kluun
Melkweg: wiet, skunk, Maroc, Purple Haze, Prince, U2 en Nirvana
Aan de Amsterdamse Nachten – de lockdownseries, afl 4: Melkweg tijdens Corona
Dinsdagmiddag. Op klaarlichte dag loop ik de Melkweg binnen. Uit de oude zaal klinkt muziek. Samen met programmeur Max van Bosse loop ik naar binnen. Op het podium staan een paar muzikanten te jammen. Een privé-concert in een lege zaal. Het is als postmix-limonade (lezersvraag 1: waar heb ik die zin uit gejat?). Misschien mis ik dat nog wel meer dan een biertje aan de toog in een kroeg: met goeie vrienden naar een concert in een dampende Melkweg of een bomvol Paradiso.
Melkweg begint binnenkort een visual podcast. ‘Songwriters die vertellen hoe ze tot hun lyrics zijn gekomen. Stir it up gaan we het noemen.’ Tja. Je moet wat als popzaal.
In een eveneens lege Max lees ik voor over de geschiedenis van de Melkweg, begonnen als theehuis. Maroc en Libanon.
Melkweg is samen met Paradiso een van de oudste, nimmer gesloten en nog immer relevante combi pop/rock/dance-venues ter wereld (lezersvraag 2: noem er nog eens een paar? Apollo in Harlem? Nope. Is een tijdje gesloten geweest).
De Melkweg, met Paradiso en Ruigoord de kinderen van de Amsterdamse sixties, maakten Amsterdam tot het San Francisco van Europa. Kluun geeft geschiedenisles over wiet, skunk, White, Purple Haze, Afghaan, U2, Nirvana, Prince en the Stones.
Aan de Amsterdamse Nachten wordt herdrukt in een exclusieve uitgave. Je kunt je hier inschrijven voor deze uitgave, gesigneerd door beide schrijvers.”
De bestorming van de Bastille
Aan de Amsterdamse Nachten – de lockdownseries, afl 3: La Bastille (Amsterdam)
In La Bastille begrijpen ze dat niets in het leven zo belangrijk is als regelmaat. Zo draaien ze er sinds jaar en dag ieder kwartier André Hazes en zijn ze 365 dagen per jaar geopend.
Kluun drinkt een koetje in de Bastille (Amsterdam)
Kluun drinkt een koetje (Kahlua-Sambuca) en leest in een lege Bastille het verhaal voor van de nummer 9 van de Top 100 aller tijden van het Amsterdams nachtleven, een van de meest roemruchte tenten van het Leidseplein (die goedbeschouwd helemaal niet op het Leidseplein ligt). Over Ajax, liplezende barkeepers en de bestorming van de Bastille.
Gute Nacht Freunde, es wird Zeit für mich zu gehen…
Aan de Amsterdamse Nachten wordt herdrukt in een exclusieve uitgave. Je kunt je hier inschrijven voor deze uitgave, gesigneerd door beide schrijvers.”
Het sprookje van Jimmy Woo
Aan de Amsterdamse Nachten, de lockdownseries, afl 2 : Jimmy Woo.
Oktober 2003. Amsterdam snakt naar een nieuwe RoXY, iT, Mazzo, Richter. En dan gaat het gerucht dat een gefortuneerd zakenman uit Hongkong van zins is neer te strijken in Amsterdam en daar een club te openen. Mr. Jimmy Woo. Niemand weet wie hij is, alle communicatie verloopt via zijn mensen. Op Google levert de zoekopdracht Jimmy+Woo+Hongkong een interessant profiel op. Meneer Woo zit in zaken. Hij wordt in verband gebracht met opiumhandel, maar is tevens kungfu-grootmeester. Op de openingsavond is tout hip, healthy & wealthy 020, maar één man is in geen velden of wegen te bekennen: Jimmy Woo zelf. De belangrijkste reden daarvoor is dat Jimmy Woo niet bestaat.
Desondanks claimen mensen aan de deur van de VIP-club een persoonlijke vriend van Mr. Woo te zijn, in een wanhopige poging de doorbitch, de vrouw die beslist over leven en dood, te bewegen hen binnen te laten. Vandaag ben ik de enige persoon die op de gastenlijst staat. Bedrijfsleider Mercedes Coco (iets zegt me dat ook dit een artiestennaam is, maar zíj bestaat in ieder geval wel) laat me binnen. De aanblik van de nachtclub is surrealistisch. De dansvloer is gevuld met hometrainers. Jimmy Woo heeft, in een poging te redden wat er te redden valt, het etablissement maar verhuurd aan een fitnessclub. Die er, sinds de strengere regels, ook al niet meer binnen mag. Hoe de lockdown een hippe nachtclub transformeert tot een ongebruikte fitnessruimte.
Aan de Amsterdamse Nachten wordt herdrukt in een exclusieve uitgave. Je kunt je hier inschrijven voor deze uitgave, gesigneerd door beide schrijvers.”
Kluun zingt Zij Gelooft In Mij in Café Nol
In de jaren zestig opende het roemruchte café Nol (altijd lol) zijn deuren. Nol: epicentrum van het Jordanese nachtleven, de Jordanese Efteling. Meteen maar een ontnuchterend feit: de ouwe Nol was een…. Rotterdammer. Au. Kleindochter Annemarie ontvangt Kluun voor Aan de Amsterdamse Nachten, de lockdown series. ‘Ik wil je wel wat te drinken aanbieden, als je tenminste houdt van een warme 0.0 die over de datum heen is?’
Café Nol is een exacte replica van de woonkamer in de bovenwoning van het café, de ouwe Nol, maar dan met dubbele beglazing. Willy Alberti kwam hier vroeger altijd zingen en onze Jordanese Pavarotti had zoveel volume in zijn kleine rolmopslijf dat de import in de buurt begon te klagen over overlast. Nol moest dicht. Een gotspe. De zoon van Nol, genaamd Nol, verbouwde de tent. Er kwam isolatiemateriaal in de muren, dubbele beglazing, the works. Nu kan je er binnen een kanon afschieten zonder dat de importyuppen in de Jordaan hun nachtrust hoeven te missen, de zielepoten.
‘Wat mis je nou het meest tijdens deze lockdown, Annemarie?’
‘Alles. Zelfs de zeikerds. Wat zeg ik: zelfs Zij gelooft in mij, dat ik hier al dertig jaar lang elke avond aan moet horen.‘
Daar weet Kluun een oplossing voor. Een Jordanese serenade met Brabants accent. André Hazes draait zich om in zijn graf. De buren zijn zelden zo blij geweest met de dubbele beglazing van Café Nol. Kijk hier aflevering 1 van Aan de Amsterdamse Nachten – de lockdown series: Café Nol.
Aflevering 2 komt dit weekend online. Hoe Jimmy Woo lounge veranderde in een desolate fitness club
Aan de Amsterdamse Nachten wordt herdrukt in een exclusieve uitgave. Je kunt je hier inschrijven voor deze uitgave, gesigneerd door beide schrijvers.”
Kluun neemt maatregelen om derde golf pessimisme-virus te voorkomen
Hedenochtend heeft het OMT van Kluuns woonark per direct moeten besluiten extra maatregelen te nemen om de nieuwe varianten van het pessimisme-virus onder controle te krijgen. De eerste en tweede slaapkamer van mijn ark hebben zich bij monde van hun woordvoerders Roos van de Klundert (17) en Lola van de Klundert (12) stilzwijgend* akkoord verklaard met deze ingrijpende, doch noodzakelijke maatregelen.
Kluun en beide slaapkamers maken zich ernstige zorgen over de verspreiding van een derde golf van pessimisme. Daarom zijn de volgende maatregelen per direct van kracht:
De maatregelen om derde golf pessimisme te voorkomen
Vanaf aanstaande zaterdag geldt een avondklok: het is in de avonduren na 20.30u verboden om binnen een straal van anderhalve kilometer van mijn woonark te praten over de Zuid-Afrikaanse, Zuid-Amerikaanse en Britse mutaties. Talkshowhosts, politici en Kluun zelf zijn niet uitgezonderd van deze maatregel.
Bovendien scherpt Kluun het advies voor voeren van pessimistisch getinte gesprekken aan: maximaal één persoon van 13 jaar of ouder per dag in mijn omgeving mag woorden gebruiken die het optimisme op en rond de woonark in gevaar brengen. Onder die gesprekken vallen alle conversaties die betrekking hebben op, of woorden bevatten als Covids-19, Corona, R-getal, mutatievarianten en besmettingsgraden.
Het doel is om het huidige voorzichtige optimisme op Kluuns woonark niet in gevaar te brengen en ervoor te zorgen dat de nieuwe pessimisme-varianten zo min mogelijk de woonark binnen komen. Dat is van groot belang om ervoor te zorgen dat de voorzichtige planning van vakanties, festivals, stadionbezoek, de ontvangst en het knuffelen van vrienden de komende maanden weer binnen de mogelijkheden komen.
Kluun: ‘We hebben de afgelopen maanden gevoeld hoe belangrijk lichamelijk contact is. Het omhelzen van vrienden, het knuffelen van familie, maar ook het lijfelijk contact met onbekenden in de euforie van een festival, voetbalwedstrijd, rockconcert of dancefeest is een essentiële behoefte van mensen. We willen niet over een paar weken terugkijken op dit moment en constateren dat we onvoldoende hebben gedaan om kwetsbare optimisten en jonge en oude levensgenieters hun recht op levensvreugde langer dan noodzakelijk te hebben ontzegd.’
*ze liggen nog te meuren in bed.
De Amsterdamse horeca mist meer dan hun omzet. De Amsterdamse horeca mist haar leven.
Vrienden die ik vertelde met welk project ik bezig was de afgelopen weken, reageerden jaloers; ‘Dus je gaat gewoon op kroegentocht?!?’ ‘Ja!’
Nou ja, kroegentocht: verhalen voorlezen over het Amsterdams nachtleven, op klaarlichte dag, samen met een cameraman in volledig uitgestorven clubs en cafés.
Aan de Amsterdamse Nachten – de lockdown series. 
We beginnen op de Zeedijk, ‘s nachts het afvoerputje van de stad. Nu, op dinsdag om 14u is het er leeg. ‘Hallo!’ roep ik als ik Casablanca betreed. Ik inhaleer gretig de geur van verschraald bier. Aan de muur van karaokebar Casablanca hangt een poster met de aankondiging van de bands die er in maart optreden. Maart 2020, wel te verstaan.
Naast de bar van theatercafé De Smoeshaan staat de vloer vol verfblikken. Her en der bouwmaterialen. Voor de ramen hangt de kerstversiering.
Poptempel Paradiso is naakt, ontdaan van alle sfeer en energie. ‘Na de laatste strengere regels hebben we besloten maar helemaal dicht te gaan,’ vertelt programmeur Sanne Lohof. Weemoedig staart ze naar de bar, die wordt verbouwd. Ik zie de ingewanden van de biertap, de leidingen, het houten geraamte van de bar. Het voelt alsof ik een operatie zie die ik niet hoor te zien. Clubonterend.
De dansvloer van Amsterdams hipste nachtclub, Jimmy Woo, is niet gevuld met mooie strakke feestgangers maar met hometrainers. Die op hun beurt sinds de strengere lockdown ook niet meer in gebruik zijn. De bedrijfsleiding heeft de ruimte tijdens de lockdown verhuurd aan een sportschool. Jimmy Woo is als een saloon in een ghosttown.
Melkweg begint deze week met een visuele podcast. Als ik er op bezoek ben, staat op het podium een songwriter te vertellen over de achtergrond van zijn teksten. Voor een lege, donkere, koude zaal.
Palladium heeft haar restaurantgedeelte omgebouwd tot kantoor. Mac-beeldschermen staan op de plek waar anders Pinot Gris en Caesar Salade wordt geserveerd. Zoals zoveel horecazaken is Palladium maar aan het thuisbezorgen geslagen om zo weinig mogelijk mensen te moeten ontslaan. Mijn zalmpasta krijg ik mee in een tasje. Ik heb ze 12 euro omzet bezorgd vandaag.
Eigenaresse Annemarie van feestcafe Nol (altijd lol) wil de auteur tijdens het voorlezen best een biertje offreren, maar ‘dan moet je wel houwe van een warme 0.0 die over de datum is, schat.’ ‘Wat mis je het meest?’ vraag ik overal. ‘Alles,’ antwoordde Annemarie, ‘zelfs de zeikklanten.’
Bij Ruk & Pluk op de Middenweg in Oost slagen we aan het eind van de opnamesessie maar niet in om het pand te verlaten. Eigenaresses Marijke en Jannie (‘ hartsvriendinnen sinds 1970’) houden ons, staand op hun vertrouwde positie achter de bar, net zo lang aan de praat tot ik haast sméék om naar huis te mogen omdat ik nu toch echt mijn kinderen kan gaan voederen.
La Bastille, Cooldown en de Surprise Bar: overal leven kasteleins, bedrijfsleiders, eigenaars op als we binnenkomen. Er is bezoek! Twee man. In de middag. Zonder consumptie.
De Amsterdamse horeca mist meer dan haar omzet. De Amsterdamse horeca mist haar leven.
Het boek ‘Aan de Amsterdamse Nachten’ van Kluun & Hans van der Beek is te koop in de webshop
#steunuwlokalehoreca
Aan de Amsterdamse Nachten wordt herdrukt in een exclusieve uitgave. Je kunt je hier inschrijven voor deze uitgave, gesigneerd door beide schrijvers.”
Stella Bergsma in KletsenmetKluun
In aflevering 3: Stella Bergsma, de uitvinder van het woord sletvrees , schrijver van Nouveau Fuck en Pussy Album, Stellabecq met haar grote bek.
Dit bericht bekijken op Instagram
Deze eerste aflevering van KletsenmetKluunover schrijven, schrijfrituelen, mooie woorden, kritiek, haat, feminisme, seksisme, #metoo en of de roman over twee decennia nog wordt gelezen met Stella Bergsma.
Kluun kletst met Stella Bergsma.
‘Bent u rijk?’
Uit een internationaal onderzoek in 77 landen naar het leesplezier onder kinderen staat Nederland helemaal onderaan. Onze kinderen haten boeken. 24% van onze vijftienjarigen kan niet of onvoldoende goed lezen om bijvoorbeeld gebruiksaanwijzingen van medicijnen te begrijpen. Nergens is de leesvaardigheid de laatste twintig jaar zo achteruit gekacheld als in Nederland.
We hebben de laatste decennia een landelijk literatuurlijsttrauma ontwikkeld : omdat je als vijftien-, zestienjarig kind de literaire werken moest lezen en fileren die je eigenlijk helemaal niet wilde lezen, ging je lezen associëren met iets wat moet in plaats van iets wat leuk was. Hoe vaak hoor je mensen niet zeggen dat een boek zo goed was, omdat je ‘het zó uit hebt!’ Alsof het een straf is om tijd te besteden aan lezen. Ik hoor zelden mensen zeggen over een restaurant dat het heel goed was, omdat je ‘na een uur lekker weer buiten stond.’ Of over een biertje: ‘Heerlijk. Het was binnen twee minuten op!’
We hebben onze kinderen als ganzen literatuur door de strot geduwd waar ze nog helemaal niet aan toe waren. Ja, er is een handvol kinderen dat De Avonden van Reve een betere tijdbesteding vindt dan Call of Duty Cold War, maar bij de bulk van de jonge kinderen creëren een levenslange antipathie tegen lezen. Niet alleen tegen literatuur, maar tegen lezen. We leren ze dat lezen sucks.
En of het allemaal nog niet erg genoeg was, leerden we onze kinderen dat technisch, begrijpend en verklarend lezen veel belangrijk is dan plezier in lezen. Alsof je kinderen voetballen wilt leren, maar ze in plaats van een bal te geven eerst vier uur lang naar een tactische bespreking van Erik ten Hag laat luisteren.
Experts, hoogleraren, neuropsychologen, docenten en vijfendertig Nederlandse schrijvers (Adriaan van Dis, Ozcan Akyol, Alex Boogers, zijn het er over eens: het verplicht laten lezen van literatuur werkt volledig averechts. Laat kinderen de boeken lezen over onderwerpen waar ze zelf (!) voor warm lopen en hun woordenschat groeit met sprongen. Geef ze het plezier in taal terug.
Een half jaar geleden ben ik begonnen aan De Veldtocht: een tour langs middelbare en basisscholen in Nederland, om #Hetnieuwelezen te promoten. Elke week naar een school om daar kinderen enthousiast te maken voor verhalen, boeken, audioboeken, spelen met taal en lezen. Ik lees voor aan kleuters in groep 3, ik laat achtstegroepers me alles vragen wat ze maar willen weten (‘Hoeveel bladzijden is uw dikste boek?’ ‘Heb u Paul van Loon wel eens in het echt ontmoet?’ ‘In welke letters schrijft u?’ ‘Bent u rijk?’), ik doe woordspelletjes met brugklassers, ik spit kranten uit op maffe woorden met VMBO-ers, daag HAVO3 leerlingen uit om hun meest hilarische What’sApp-dialogen met de klas te delen en laat puisterige gymnasiumpubers in groepjes de meest geweldige verhalen verzinnen en uitschrijven.
Het veld in. Elke week een andere school. En zal ik je eens wat zeggen: het verhaal, de taal, het geschreven woord: het is niet dood. Maar je moet er godverdomme wel wat voor doen. Vertellen dat Turks Fruit echt nog veel geiler, beter en zieliger is dan Komt een vrouw bij de dokter, dat ze best te pruimen vonden. Uitleggen dat de teksten van De Jeugd van Tegenwoordig ook poëzie zijn en boordevol taalvondsten zitten. Hilarische scenes voorlezen van Brusselmans, Mano Bouzamour, Tommy Wieringa, P.F. Thomése.
Een hoogleraar Nederlands vertelde in een uitzending van Lubach op Zondag dat hij het VWO eindexamen had proberen te maken en finaal gezakt zou zijn.Het literatuuronderwijs en het eindexamen Nederlands moeten volledig op de schop. De eerste de beste docent die zijn kinderen nu nog indoctrineert met het geloof dat je niet op kan groeien zonder de Grote Drie te hebben uitgeplozen, de eerste leraar die het nut van signaalwoorden, redengevende tekstverbanden en het verschil tussen activerende en betogende teksten stelt boven het plezier in taal, laat ik publiekelijk op het schoolplein stenigen met de complete cyclus van Het Bureau van Voskuil, het volledige oeuvre van Harry Mulisch en de verzamelde werken van Louis Couperus.
Op de laatste school waar ik voor de lockdown kam, het Herbert Vissercollege in Nieuw Vennep, maakte The Young Reporters van klas 1 een videoverslag en werd ik onderworpen aan een diepteinterview.
Kluun
PS: Straks, als de scholen weer open gaan, ga ik weer beginnen met mijn Veldtocht voor Het Nieuwe Lezen. Enthousiaste leraren, juffen en meneren van groep 3 tot 6Gymnasium kunnen zich melden bij mijn agente (martinekorstjens@gmail.com). Ik doe één school per week.
Worstenbrood en groentesoep
Enkele weken geleden was ik bij een crematie. Er waren zestig nabestaanden. Enkele tientallen anderen bekeken de dienst online.
De dood was precies op tijd gekomen. Verdriet en berusting liepen hand in hand tijdens de dienst, waar veel zeventigers en nog levende tachtigers uit de familie aanwezig waren.
Na afloop werd er groentesoep en – het was in Brabant – worstenbrood geserveerd. Mensen zaten samen aan tafels, vlak naast elkaar, te eten, drinken en herinneringen op te halen.
En zoals het gaat met uitvaartdiensten: bij het afscheid neemt men de tijd voor elkaar. Aandacht is het mooiste dat een mens kan geven.
Dat ging staand, veelal zonder mondkapjes. Hier en daar werd gehugd, getroost, een arm om iemands schouder gelegd.
Op de terugweg naar Amsterdam, in de auto met mondkapjes op, verbaasden mijn reisgenoot en ik ons erover dat de regels in uitvaartcentra formeel misschien streng zijn, maar in de praktijk, ook bij de vele kwetsbare ouderen die aanwezig waren, geen stand houden zodra mensen elkaars warmte willen voelen.
‘Ikwas vanmiddag wel blij dat ik geen restauranthouder ben,’ zei ik tegen mijn reisgenoot. ‘Ik denk dat ik gek was geworden.’
We zijn vier weken verder. Er heeft zich geen uitbraak van Corona-gevallen voorgedaan in de aanwezige families.
EXCLUSIEVE HERDRUK
BESTEL NU!
MEEST RECENTE ARTIKELEN
Vulgaire Chinese Taal – Ronald Giphart - Leestijd: < 1 minuut Vulgaire Chinese taal – Ronald Giphart Tien jaar geleden was China één van de dertig landen waar Komt een vrouw bij de dokter zijn weg naar een lezerspubliek vond. Daar ga ik ten minste van uit. Het zou evengoed de bijsluiter van een Chinese stofzuiger of het telefoonboek van Wuhan kunnen zijn. Dankzij een Nederlander […]
De Bruce Bus - Leestijd: < 1 minuut Lee’s hier het hele verhaal: https://bkb.nl/erik/de-bruce-bus/ Ander interessant artikel: Nr. 57 Bitterzoet Leestijd: 2 minuten Nr. 89 Dante Leestijd: 3 minuten Tien jaar lang hield Herman Brood domicilie in Dante. Van 1992 tot aan de dag van zijn vlucht van het Hilton bewoonde hij er een atelier op de bovenverdieping, waar hij onder anderen […]
Nr. 31 Oosterling - Leestijd: 2 minuten Nr. 31 Oosterling Het Praathuis – dat van het Grote Dierenbos van De Fabeltjeskrant –ligt dus gewoon keihard in Amsterdam. Dezelfde biertonnen, dezelfde raamindeling, hetzelfde geneuzel van de stamgasten. Als slap ouwehoeren een kunst is, dan is café Oosterling het Stedelijk Museum. En een van de stamgasten was, jawel, Leen Valkenier, auteur van 1041 af […]
GERELATEERDE PRODUCTEN
MOTIVATIONAL SPEAKER
| Datum/Tijd | Evenement |
|---|---|
|
26 september 2021 |
Lezing Kluun & Melanie - Literair Café De Reeshof, Tilburg |