Gisteren Zomergasten gekeken. Het blijft een mooi, maar raar concept. Een ereschavot waarop de gast zich vrijwillig en definitief laat beoordelen door het denkend deel van ons land. Ik heb de uitzending uitgekeken, het meeste dat Arjen Lubach zei en liet zien, boeide me.
Maar er viel me weer iets op. Opiniemakers die zelf geen kinderen hebben of zeggen te willen (Grunberg, Lubach)hoor ik vaak als reden opgeven dat dit geen wereld is waar ze die kinderen op willen zetten.
Het mooie van kinderen op de wereld zetten, vind ik, is dat je iets kunt meegeven van wat je zelf mooi, waardevol en belangrijk in het leven vindt. Ze mogen zelf bepalen of dat zin of onzin is.
Als ik de vriendinnen van mijn kinderen (18, 12, 8) zie, als ik de kinderenzie die de rondleidingen doen op middelbare scholen waar ik met mijn 12-jairge kwam, als ik de geweldige wekelijkse portretten van kinderen in de Volkskrant zie, als ik kinderen op televisie zie en hoor, dan heb ik juist meer vertrouwen in hen dan in onze generatie.
Ik vertrouw de wereld meer toe aan hen dan aan de generatie waartoe mijn ouders behoorden en waartoe ik behoor.
Ik vertrouw op onze kinderen en ik ben blij dat ik er drie op deze wereld heb mogen helpen zetten.
(foto is van Guy Offerman. Onderdeel van serie National Geographic. De vraag was: waar geloof je in?)