In juni 2012 was ik in Manchester, voor mijn negenentwintigste Bruce Springsteen-concert. Ja, ik hou het bij, ik ben pas 51, dan doe je dat soort dingen nog.
Ik was er met enkele bloedfanatieke Brabantse fans en die wilden in de pit staan. Ik had nog nooit in de pit gestaan, ik wist niet eens wat de pit was. Mijn vrienden legden het me uit. ‘De pit, Kluun, dè is het voorste gedeelte van het veld, waar met een concert zo’n duuzend man in kunne. Of vijfhonderd, dè witte nooit van te voren.’
‘Oke. En hoe kom je in die pit?’
‘Nou, daar delen ze ’s ochtends (of ’s middags, dè witte je nooit van te voren) bij het stadion bandjes voor uit.’
‘En hoe krijg je zo’n bandje?’
‘Nou, dan moet je ’s ochtends om een uur of tien, of acht, dè witte nooit van te voren, een volgnummer op je hand te laten zetten. Hoe lager het volgnummer, hoe groter de kans dè je ’s avonds in de pit komt.’
‘Ah. En tussendoor kun je lekker de pub in?’
‘Neee! Dan zou iedereen dat doen! Daar zijn row calls voor.’
‘Wat zijn row calls?’
‘Dan worden alle nummers éen voor één worden opgelezen en dan moet jij je naam roepen.’
‘Ah. En hoe laat zijn die row calls?’
‘Ja, dat weet je nooit van te voren, he.’
Het was een dag waarop het in Manchester zo onredelijk hard regende dat rivieren buiten hun oevers traden, straten overstroomden en kelders volliepen. Toen ik in de taxi vanaf het vligveld naar het Etihad Stadium of Manchester City reed, zeek het van de regen en de volle zes en een half uur dat ik daar heb staan wachten op mijn pitbandje, kwam er een hoeveelheid water uit de lucht vallen van Zuidoostaziatische proporties met noordwesteuropese temperaturen.
Waren er dan geen plekken om te schuilen rond het Stadion? Zeker wel, maar die waren geconfisqueerd door mensen met volgnummers als #3, #8 en #19 hun hand, mensen die vermoedelijk al bij het Manchester City stadion hadden postgevat ten tijde dat Bruce nog in zijn eerste huwelijk zat.
Voorzichtig informeerde ik of we die pit niet konden laten voor wat hij was en gewoon lekker met z’n allen de pub in konden gaan, ik had er net nog eentje gezien, hier vlakbij, onderweg van het vliegveld, volgens mij hadden ze er ook een open haard en ik zou het eerste rondje wel betalen en…
Mijn Brabantse vrienden waren onvermurwbaar. ‘Een bietje regen houdt een echte fan nie tegen. Ja, da’s wel iets anders dan op de gastenlijst bij Jimmy Woo, he Kluun?’
Na zes en een half uur regen werd ik voor mijn doorzettingsvermogen beloond in de vorm van mijn allereerste eigen, felblauw gekleurde, in prachtige sierletters vormgegeven pitbandje. Ik was er blijer mee dan met de NS Publieksprijs in 2006.
>>>foto Kluun tonen>>>
In mijn hotel heb ik die avond, voorafgaand aan het concert, voor het allereerst in mijn leven de föhn uit de badkamer gebruikt. Na drie kwartier föhnen waren mijn laarzen niet meer doorweekt, maar een beetje zompig en dat is niet zo erg, want een concert van Bruce duurt gelukkig nooit zo heel lang.
Die avond stond in mijn zompige laarzen op drie meter van mijn held en was doorweekt gelukkig.
Weer gaf Bruce een concert dat in mijn top 3 beste concerten aller tijden terechtkwam, net zoals de andere 28 Springsteen-concerten waar ik bij was. Ik hoef u niet te overtuigen, maar toch, voor de goede orde: Bruce Springsteen & The E Street Band is de beste live act ter wereld. Dat is geen kwestie van smaak, daar hoef je geen fan voor te zijn, net zoals je geen heteroseksuele man hoeft te zijn om te beamen dat Scarlett Johansson een dusdanig lekker wijf is dat je het met haar zou doen al stond je vrouw ernaast te janken.
Daarover gesproken: mijn imago dat veel van mijn relaties eindigden vanwege buitenechtelijke activiteiten, berust op een misverstand. Mijn relaties stoppen meestal omdat vrouwen het mentaal niet kunnen handlen dat ik na een concert wekenlang de hele godsganse dag Bruce Springsteen blijf draaien. Heb je drie en een half uur Bruce in concert overleefd, krijg je er thuis als toegift nog drie weken bij.
Dan moet je wel heel veel van iemand houden.
Het zij zo. Je moet het licht natuurlijk wel wíllen zien. Ik gedoog mensen die niet in Springsteen geloven, ik hak ze niet hun hoofd af als ze hem bespotten (dat zou bruce ook niet willen), maar ik hoef er niet mee samen te wonen.
Springsteen raakt me in het hart. Als ik Little Steven en Bruce samen in één microfoon zie zingen dat ze elkander ooit zworen dat ze bloedbroeders waren en dat ze elkaar nooit zouden verraden, dan geloof ik dat, omdat ik met eigen ogen zie dat er van die songtekst van dertig jaar geleden geen woord gelogen was.
Ik geloof in de vriendschap en de hoop die Springsteen en zijn band prediken en praktiseren.
Het is kerk zonder god. Het is een kerk waar ik graag bij hoor.
Ook als hij onoverdekt is.
De foto helemaal bovenaan (van het optreden in Paradiso) is van Mirandaleest.
Bewaren
Bewaren