Laat ik u, voorzover u zelf geen Brabo bent, eerst even de functie van een Act met carnaval uitleggen. In tegenstelling tot wat u denkt, gaat carnaval niet om zuipen en zoenen (ach, laten we ons trouwens niet Roomscher voor doen dan we zijn – veul bier en een bietje kroelen hoort bij carnaval als een gek petje bij de paus), maar is het een roes van vier dagen creatieve onzin en humor. En daar hoort een Act bij. Acts uit mijn carnavalsverleden waren o.a. de pastoor- met-biechtstoel en fakir- op-een-vliegend-tapijt (van 3 x 2 mtr, uitrolbaar). Ook had ik ooit een levensgroot plastic varken bij me, maar daar was reeds een halfuur na binnenkomst in De Bommel de kop van afgebroken, waarna het beest al snel vol bier zat en dat ging stinken, dus hem heb ik weldra op de dames-wc achtergelaten. Er gaan de wildste verhalen over wat er daarna met hem gebeurd is
Vier dagen Kamal..
Mijn beste outfit ooit was ook meteen mijn slechtste. Een wereldact, dacht ik. Pakistaanse bloemenverkoper. Het waren de jaren negentig. In blackfacing zagen we nog geen kwaad. Ik zou vier dagen Kamal heten, had, naar de Wibra getogen om daar de lelijkste coltrui te kopen, een afgeleefde uitgezakte jas van zijn vader geleend, het gezicht met pakistaansbruine schmink ingesmeerd, haar zwart gespoten, de rozen stuk voor stuk in cellofaan gewikkeld, op de Albert Cuyp voor dertig euro honderd rozen gescoord zorgvuldig in een Albert Heijn-tas gestoken en klaar was Kamal. We hadden d’r zin an.
Met enkele getrouwen was ik twee minuten binnen in het eerste café en ik wist al dat ik, ondanks een carnavalscarriere van bijna 35 jaar, dit keer een faliekant foute keuze had gemaakt.
In Boerke Verschuren begonnen twee mensen achter de bar boos nee te schudden zodra ze Ik ontwaarden. ‘Hier niet verkopen!’ riepen ze en wezen erbij naar de voordeur.
In Moeke Brouwers moest Ik de portiers er minutenlang van overtuigen dat het hier een act betrof, vóór Kamal überhaupt binnen mocht. Binnen keken de mensen Kamal aan alsof hij stront was.
In Café Ome Jan vroegen twee jongens aan mijn vrouw, die mateloos populair was in haar jurk met een decolleté met een vaargeul waar een olietanker door zou kunnen stromen zonder enige schade aan te richten, wat ze toch in ‘diejen brùùne’ zag.
Ik werd er mismoedig van en dat is niet de bedoeling van carnaval, voor zover u dat niet wist. En zo geschiedde het, om 01.40 uur, op de eerste avond van vier dagen carnaval, dat Kamal besloot om zijn Albert Heijn-zak met geknakte, naar bier stinkende rozen in de Singel te flikkeren, de overgebleven zeventig rozen voor carnavalszondag en -maandag aan mijn schoonmoeder te schenken en vriend Chris te sms-en of ik voor de drie andere carnavalsdagen zijn pilotenpak niet mocht lenen.
