Sjonge, wat heb ik gelachen om je op het JFK-gala. Helaas heeft het incident de media niet gehaald, maar voor mij blijf je een held: de laatste keer dat ik meemaakte dat de organisator van het feest er zelf uit werd gezet was in 1981, op de zilveren bruiloft van Ome Twan en Tante Tonnie, in de achterzaal van café Bet Kolen in Tilburg. Op een goed feest moet gevochten worden, dank dus voor een onvergetelijke avond, Willem.
Hoe ga je eigenlijk met de drank? Dat je een stevige innemer bent is algemeen bekend, je zou wat dat betreft (alleen wat dat betreft) schrijver kunnen zijn.
Krijg jij ook zo vaak flessen kado? Op mijn dienstreizen naar dorpen die nog net binnen onze landsgrenzen liggen (al doet het plaatselijke dialect anders vermoeden) krijg ik meestal een spuuglelijk boeket of een boekje met wandelroutes door de regio aangeboden. De bloemen geef ik buiten aan de eerste de beste voorbijganger, het boekje werp ik discreet in een afvalbak bij een tankstation halverwege de reis naar huis.
Heel soms krijg je een fles. Meestal een lokaal kruidenbitter in een kruik. Gelukkig is daar dan Ome Twan, voor wie ik het hele jaar dit soort meuk opspaar. Er is maar één ding erger dan kruidenbitter kado krijgen. Wijn. In de Achterhoek en in Zuid Limburg maken ze een drank die ze daar wijn noemen. Zelfs Ome Twan waagt zich daar niet aan.
Ik heb er een oplossing voor gevonden.
Als ik tegenwoordig geboekt word door een businessclub, winkeliersvereniging of jubilerend bedrijf en ze vragen mijn agente Miranda Bruinzeel ‘waar Kluun van houdt’, antwoordt Miranda volgens een door mij geschreven script.
Dat luidt als volgt:
“Kluuns huis is minimalistisch ingericht. Pentekeningen en foto’s van dorpen en kerken detoneren er. Kluun heeft hooikoorts en kan niet tegen bloemen. Met drank maak je hem wel blij, maar dan alleen met die ene whisky die een naam heeft die klinkt als het geluid dat een blaffende hond maakt als hij verkouden is. Sterker nog, de whisky van dat merk smaakt naar hond. Mensen die er verstand van hebben, ruiken het ook. ‘Hier, ruik maar,’ zeggen ze dan, ‘Hond.’”
Meestal is het dan stil aan de andere kant van de lijn. Dan vervolgt Miranda.
“De mensen die in de destilleerderij werken, zijn niet te benijden volgens Kluun. Om de beste smaak te verkrijgen, moeten de honden er levend in. Dat geluid dat een hond maakt als hij door de blender wordt geduwd, gaat door merg en been.
Het is niet alleen emotioneel zwaar werk, maar het kost ook jaren voor je het vak onder de knie hebt. Alleen ervaren blenders ruiken dat er nog een snufje bouvier of Jack Russell bij moet. Die moet je dus altijd op voorraad hebben liggen.
Kluun lust alleen single dog whisky’s. Blended dog whisky’s van dat merk zijn goedkoper, daar is nogal eens mee gerommel. Worden er bijvoorbeeld een paar poedels bijgegooid die men toevallig nog heeft liggen, en dat levert nooit een constante kwaliteit op. Het blijft uiteraard een kwestie van smaak: er zijn liefhebbers die zweren bij poedel of juist pitbull. Anderen vinden juist de combinatie van verschillende rassen het lekkerst.
Kluun is kieskeurig. Hij drinkt alleen Black label single dog whisky, want dan ben je ervan verzekerd dat er alleen maar labradors in gaan. Het predikaat garandeert bovendien dat de labradors bij leven voldoende bewegingsvrijheid hebben genoten. Probleem is dat er een tekort aan labradors is de laatste jaren, omdat mensen ze als huisdieren zijn gaan houden. Daarom zijn ze niet goedkoop – reken op rond de tweehonderd euro voor een goeie Labrador of honderdvijftig voor een Ierse setter, maar die laatste lust Kluun niet.”
Dan pauzeert Miranda even. De toehoorder is doorgaans zo overbluft, dat het hem vervolgens geboden alternatief (‘Maar een mooie Barolo uit 2007 kan Kluun ook wel waarderen, hoor’) ineens helemaal niet zo duur lijkt.
Maar Willem, als je je gewaardeerde columnist een passend kerstgeschenk wilt geven: doe dit jaar maar geen Labrador black label. Mijn kinderen zagen laatst een documentaire over hoe er met die dieren wordt omgegaan in distelleerderijen en ze vinden dat dat in deze tijd niet meer kan.
Een fles Barolo uit 2007 gaat er echter altijd in. Je hebt mijn adres.
Wees gegroet,
Kluun
PS: column stond in JFK van december