Beste Willem,
Antonio Isasi Isasmendi overleed op dezelfde dag als Hugh Hefner. Beiden heren bereikten een gezegende leeftijd. Hefner werd eenennegentig jaar oud, Isasi Isasmendi stierf op negentigjarige leeftijd.
De hele wereld kent Hugh Hefner. Oprichter van Playboy. Uitvinder van de bunny. Eigenaar van de Playboy Mansion. Hugh werd oud op een wijze waarop iedere man wel oud zou willen worden: liggend in je badjas aan je zwembad bediend worden door een batterij vrouwen met konijnenoren en een pluizig bolletje op hun kont. Veel mannen zouden genoegen nemen met minder, persoonlijk kunnen mij die oortjes, bolletjes en badjas gestolen worden.
Antonio Isasi Isasmendi is minder bekend, maar we hebben het hier over de Paul Verhoeven van Spanje. In de jaren zestig schreef, produceerde en regisseerde hij al films. Hij filmde in Afghanistan, Siberie en in de woestijn van Nevada, in 1999 ontving de cineast voor zijn oeuvre de Goya, de hoogste koninlijke onderscheiding die Spanje kent. Quinten Tarantino noemt het veel door hem gebruikte splitscreen een uitvinding van Isasi Isasmendi.
Ik ken Antonio vooral als eigenaar van het huis op Ibiza dat mijn vriendin al tien jaar huurt, vlakbij de Salinas, de zoutvelden van Ibiza. Hij bouwde het huis in de jaren zeventig op een toen nog ongerepte heuvel in een natuurgebied. De laatste jaren leefde hij sober, in de kleinere woning naast het huis waarin hij twee echtgenotes aan borstkanker verloor. Ik gaf hem Una mujer va al medico, de Spaanse vertaling van Komt een vrouw bij de dokter, over de dood van mijn vrouw. Sindsdien hadden we een band.
We deelden nog iets. De liefde voor mijn vriendin. Antonio hield van haar. Elke keer als we op het eiland aankwamen, lag er een roos voor Nicole, guapa. Op het Ibicenco filmfestival van 2016 was Isasi Isasmendi eregast, al zijn elf films werden vertoond. Hij vroeg mijn vriendin om hem te vergezellen op de openingsavond. Trots als een pauw paradeerde hij over de rode loper met zijn gelegenheidsvriendin, veertig jaar jonger, hooggehakt en dressed to kill.
Als we met hem gingen eten mocht ik nooit betalen. Probeerde ik het toch, stiekem kreeg ik van de ober te horen dat de rekening reeds was voldaan. Antonio was de baas, Antonio betaalde de rekeningen, Antonio gaf de cadeautjes.
Bij een diner in een restaurant in de haven van Botafogo streelde ik Nicole onbewust over haar rug. Antonio, tegenover me gezeten, zag het, pakte mijn arm en keek me indringend aan. ‘Please, don’t make me suffer…’
Even later betrad een groep vrouwen van in de vijftig het restaurant. De filmregisseur werd direct herkend, de reactie van de vrouwen op onze achtentachtigjarige vriend deed me denken aan hoe mijn jongste dochter naar Shawn Mendes kijkt. Minutenlang werd onze Spaanse vriend omhelsd, gekust, gecomplimenteerd en gefêteerd. Zijn blik naar mij, toen de vrouwen zich met moeite van hem hadden losgemaakt, sprak boekdelen. Ik knikte hem toe, ten teken dat ik het gezien had. Mannen onder elkaar. Er waren geen woorden nodig.
Hugh Hefner was een gerenommeerd playboy.
Antonio Isasi Isasmendi een gerenommeerd gentleman.