Het zaadje werd geplant door Juut. ‘Schrijf gewoon een boek over alles waar we samen doorheen zijn gegaan,’ zei ze in de week voor haar dood.
‘Ik kan helemaal niet schrijven, joh.’
‘Dat kan je wel,’ antwoordde ze.
Ik begon op 15 mei 2001, op een grasveld in het Vondelpark, het dagboek af te maken dat ze voor onze dochter was gaan schrijven toen de kanker was uitgezaaid.
“Het handschrift is veranderd,” schreef ik mijn dochter. “Mama is gisteren dood gegaan.” Toen ik klaar was met het afmaken van het dagboek, wilde ik doorschrijven. Ik pende Moleskine-boekjes vol met gedachten, gevoelens, verdriet, frustraties, angsten en een beetje hoop, zonder enig creatief plan, zonder drang naar perfectie. Ik schreef maar wat. Het was therapie.
Toen ik enkele maanden later met mijn dochter naar Australië was vertrokken, begon ik die honderden bladzijden schrijfsels te ordenen. Driekwart streepte ik weg. Terug in Amsterdam kocht ik een tweedehands pc en begon te schrijven. Ik had geen vaste stijl, geen idee hoe je een roman opbouwt, wist niks van structuur en compositie, maar had wel last van ambitie. Dit verhaal moest en zou ik schrijven.
De eerste versies van het boek waren, achteraf, hopeloos. Ruim zeshonderd bladzijden quasi-filosofisch debutantengebrabbel. Pas na een jaar schrijven durfde ik het manuscript aan uitgeverijen te sturen. Uitgeverij Podium reageerde dezelfde dag. Daarna volgden nog drie redactierondes, het manuscript is nogmaals ruimschoots gehalveerd.
Nog altijd zijn de eerste versies van mijn manuscripten schamel. Soms durf ik ze amper aan mijn redacteur te laten zien. Maar na twintig jaar schrijverschap weet ik dat het goedkomt, in versie 6 of 7 en anders wel in versie 10.
De Moleskine-boekjes heb ik nog. Ze staan hier achter me in mijn boekenkast. Ik koester ze. Zonder die hopeloos imperfecte versie 1 was dat boek er nooit gekomen.
——————————-
Over 55 weken word ik zestig.
Ik heb mezelf de opdracht gegeven om in zestig weken zestig mijmeringen te schrijven. Verhaaltjes over ouder worden, over dingen anders zien, dingen anders doen, het leven anders bekijken. Zie het als dagboek zonder slot.
Sixty Things I’ve Learned. Dit is #5.
