Beste Willem,
Hoe is het met jou en de jouwen? Ben jij nog een beetje gezond? Weer een paar kilo bijgekomen, jou kennende? Ach, wat doet het er nog toe, op een bepaald moment kom je op een gewicht dat elke kilo erbij nauwelijks meer opvalt. De wet van het remmende overgewicht. Maar heb je de Corona een beetje weten te ontlopen of was je ook het haasje? Ik wel, in november. Veel last had ik niet, beetje hoesten en wat koorts, een flinke verkoudheid. Sterker nog: ik vond het wel knus, een week lang quarantaine samen met mijn vriendin, beetje bankhangen en bingewatchen zonder pubers die je lastig vallen omdat ze nodig iets willen eten. Ik heb geen klagen. Een schrijver ziet sowieso nauwelijks mensen.
Maar mijn drie dochters, en alle andere jongeren, zagen hun leven meer dan een jaar on hold gezet voor een ziekte waar ze zelf met twee keer kuchen en een keer niezen al weer vanaf zijn. Laat niemand onze jongeren aso’s noemen, Willem, ik dump ze zonder pardon in de Amstel. Ik stel me wel eens voor dat er over een jaar of dertig, veertig een zaal vol studenten Medicijnen op de Uva college krijgen en terugblikken op deze tijd. ‘Ze raakten in 2020 volledig in paniek, toen het virus hele ziekenhuizen en mortuaria in Italië en Spanje deed overspoelen en weet je wat ze besloten als maatregelen? Massale lockdowns. Niemand naar buiten. Niet samen sporten. Geen buitenlucht. Binnen blijven. Blijf thuis! stond er op borden boven snelwegen, Ga niet naar buiten! was de boodschap van onze leiders en hun adviseurs op persconferenties.’ De studenten zullen gieren van het lachen, elkaar hoofdschuddend aankijken en hoofdschuddend over zoveel medisch onbenul naar onze generaties kijken zoals wij naar de schilderijen in het Rijksmuseum waarop dokters mensen met aderlaten en schedel lichten van hun kwalen dachten te genezen.
Willem, ik ben me de laatste maanden van de lockdown steeds meer gaan ergeren aan de rigide maatregelen, de pedante zelfgenoegzaamheid en het über-stellige geloof in het eigen gelijk van OMT, kabinet en RIVM. Het botte wegzetten van hele groepen jongeren als tuig, volwassen als ‘aso’s’ betitelen omdat ze zich even niet helemaal aan het woud van opgelegde Corona-regels houden, schijtziek word ik ervan. Na een jaar zwalkend Corona-beleid zou een beetje bescheidenheid meer op zijn plaats zijn, maar het lijkt wel of er twee werelden waren ontstaan. Eentje van de rekenmodellen, grafieken, voorspellingen en cijfers en R-getallen in Den Haag en de andere waarin mensen allemaal op hun manier de draad oppakten om weer iets van het leven te maken. Toch maar oma gaan opzoeken, al is het met drie jassen aan buiten in de tuin. Gewoon voetballen op het plein met een cluppie vrienden. Samen een flesje wijn op het gras in de zon. Voetbal kijken met een paar maten.
Van ellende heb ik dit voorjaar maar een bar in huis aangeschaft. Je moest wat. Een vriend van me met wie ik samen een beetje handel in sixties en seventies designspul, vond ’m. Het is een thuisbar van een van de merken die jouw magazine sponsoren, Willem, Chivas Regal. Die plaatsten dit soort barren in de vroege jaren zeventig bij celebrities thuis. De mijne stond in het huis van Alain Delon. Jonge lezertjes hebben geen idee wie dat nou weer is, maar dit was de Brad Pitt, de Leonardo diCaprio, de Pieter Omtzigt van de sixties. Alain deed het onder andere met Dalida, Romy Schneider, Rosalie van Breemen en Brigitte Bardot. Het idee, Willem, dat ik thuis een whisky drink aan de bar waarop Delon en BB elkaar misschien wel van jetje hebben liggen geven, stemde me een beetje mild in tijden dat de wijze heren van RIVM en kabinet een bezoek aan een terras of restaurant als even gevaarlijk voor de volksgezondheid beschouwt als het hergebruik van een injectienaald van een junk in het AIDS-tijdperk.
Maar gelukkig mogen we nu van het RIVM weer gewoon de kroeg in. Tot 24u. En daarna ga ik met mijn geliefde en mijn vrienden gewoon thuis aan de bar verder.