Vorige week was het een jaar geleden dat Erik van Bruggen overleed. Erik was mede-oprichter van BKB. Als grootse, meeslepende, eigenwijze, dwarse, onnavolgbare, legendarische kapitein van BKB, maakte hij elke dag de wereld beter. Actievoerder van kinds af aan. Dream out Loud als levensmotto.’ Het bureau heeft op haar site sinds deze week een requiem voor Erik online gezet: ‘Op vrijdag 14 februari 2020 is onze vriend, oprichter, collega en inspirator Erik van Bruggen overleden. Twintig jaar lang liet hij ons net een tandje groter denken. Waarmee hij bedoelde: het moet keer tien!

Ik schreef een verhaal over een idee dat ik ooit, hoe dom, voorlegde aan Erik. De Springsteen-express: een karavaan van Greyhound-bussen waarmee we naar het Malieveld in Den Haag trokken om de baas daar te zien optreden.

DE BRUCE BUS

Ere wie ere toekomt: het idee om vanuit Amsterdam met een hele Bruce-kolonie met een Greyhound-bus naar de baas op het Malieveld te gaan kwam van mij. Een idee. Niet meer dan dat. Had ik het daar maar bij gelaten.

Regel 1 als je Erik van Bruggen kent: deel nooit een idee met hem. Je kunt niet meer terug. Erik was, als het om ideeen gaat, een soort van inkoper die du moment dat je hem iets wilt verkopen, een instant-metamorfose ondergaat en ter plekke verandert van inkoper, in de beste verkoper ter wereld. Ineens was jouw ideetje, jouw hersenspinseltje dat nog niet rond was, dat eerlijk gezegd als je er goed over nadacht ook best een kutidee was, te duur ook, en onuitvoerbaar bovendien, en een hoop gedoe met zich mee ging brengen en ach, laat maar zitten, ik boerde maar wat op, het sloeg ook eigenlijk helemaal nergens op, laat maar zitten.
Te laat.
‘Geniaal,’ zei Erik. ‘Geniaal.’
Meteen wist ik dat het te laat was. Alsof je een xtc-pil hebt geslikt en alleen maar kunt wachten tot-ie in slaat.
‘Alleen moeten we het dan wel serieus aanpakken, Kluun.’
Ik werd altijd een beetje bang als Erik de woorden ‘serieus aanpakken’ en mijn naam in één zin uitsprak. ik kende Erik al langer dan vandaag.
‘Wat eh… bedoel je met ‘serieus aanpakken, Erik?’
‘Het moet een karavaan worden. The Springsteen-express. En er moeten van die grote stickers op die bussen.’
Bussen. Hij zegt bussen. What the fuck happened to bus.
‘Stickers?’
‘Ja. Op de zijkant van elke bus. The Springsteen-express. Geniale naam. Prachtig beeld.’
‘Maar laat ons het dan in ieder geval bij één bus houden, ik bedoel:  wij kunnen zelf maar in een bus op hetzelfde moment zijn.’
‘Onzin. Dan stappen Art en Leon en jij en ik onderweg over van de ene naar de andere bus, dat vinden mensen leuk.’
‘Ja?’
‘Ja. Dus als jij nou even een kwis schrijft, wie het meeste van Bruce weet, dan kunnen we die in elke bus doen.’
‘O?’

Een week later. Om de derde Springsteen-express bus die we last minute hadden gehuurd (‘die komt makkelijk vol, Kluun’ ) vol te krijgen, had ik mijn wekelijkse column bij Giel Beelen op 3FM noodgedwongen misbruikt.

De dag was daar. Het was ziek warm in Nederland. Er stonden files richting Malieveld, het leek een boerenprotest.Nu kende ik Greyhound-bussen eigenlijk alleen van de film en in de film zijn cool, ze brengen je naar de vrijheid, ze zijn de vrijheid. Catcher in the rye.
In werkelijkheid heeft een Greyhound een versnellingsbak uit de tijd dat Bruce Springsteen nog in zijn eerste huwelijk zat, geen vering, geen airconditioning en geen koelkast. Het bier was warm, Erik zweette zoals alleen Erik kon zweten en bij elke optrekkende beweging in de file klapte de hele meute bijkans tegen het stalen stoelgeraamte voor zich.

Het concert was, vanzelfsprekend, geniaal.Na afloop duurde het tweeëneenhalf uur voor we de touringcar-parking in het Haagse Bos konden verlaten.Ik nam een lauw biertje. Onze eigen Big Man lag inmiddels met zijn mond open voor in de bus te slapen.

De essentie van een lied zit ‘m vaak in één zinnetje uit dat lied. En dat is zelden de titel. Veel vaker zit het ‘m in een verborgen oneliner, die de rest van de tekst eigenlijk overbodig maakt. De Flamingooos zijn meesters in het tekstueel uitkleden, in zinnen schrappen, in less is more, in het schaven en slijpen totdat het lied van al zijn overtollig vlees is ontdaan. Dat deden ze eerder door Benny Neyman’s ode aan het vrijgezellenbestaan terug te brengen tot het meest basale filosofische inzicht dat het lied de mensheid heeft geleerd: Z’n eten haalt-ie uit de muur. Hun nieuwste parel kleedt het Brabants volkslied van Guus Meeuwis uit tot datgene wat ons in Corona-tijden van Lockdown, avondklok en horecasluitingen verbindt: Een Stille Stad

Laat ik u, voorzover u zelf geen Brabo bent, eerst even de functie van een Act met carnaval uitleggen. In tegenstelling tot wat u denkt, gaat carnaval niet om zuipen en zoenen (ach, laten we ons trouwens niet Roomscher voor doen dan we zijn – veul bier en een bietje kroelen hoort bij carnaval als een gek petje bij de paus), maar is het een roes van vier dagen creatieve onzin en humor. En daar hoort een Act bij. Acts uit mijn carnavalsverleden waren o.a. de pastoor- met-biechtstoel en fakir- op-een-vliegend-tapijt (van 3 x 2 mtr, uitrolbaar). Ook had ik ooit een levensgroot plastic varken bij me, maar daar was reeds een halfuur na binnenkomst in De Bommel de kop van afgebroken, waarna het beest al snel vol bier zat en dat ging stinken, dus hem heb ik weldra op de dames-wc achtergelaten. Er gaan de wildste verhalen over wat er daarna met hem gebeurd is

Vier dagen Kamal..

Mijn beste outfit ooit was ook meteen mijn slechtste. Een wereldact, dacht ik. Pakistaanse bloemenverkoper. Het waren de jaren negentig. In blackfacing zagen we nog geen kwaad. Ik zou vier dagen Kamal heten, had, naar de Wibra getogen om daar de lelijkste coltrui te kopen, een afgeleefde uitgezakte jas van zijn vader geleend, het gezicht met pakistaansbruine schmink ingesmeerd, haar zwart gespoten, de rozen stuk voor stuk in cellofaan gewikkeld, op de Albert Cuyp voor dertig euro honderd rozen gescoord zorgvuldig in een Albert Heijn-tas gestoken en klaar was Kamal. We hadden d’r zin an.

Met enkele getrouwen was ik twee minuten binnen in het eerste café en ik wist al dat ik, ondanks een carnavalscarriere van bijna 35 jaar, dit keer een faliekant foute keuze had gemaakt.

In Boerke Verschuren begonnen twee mensen achter de bar boos nee te schudden zodra ze Ik ontwaarden. ‘Hier niet verkopen!’ riepen ze en wezen erbij naar de voordeur.

In Moeke Brouwers moest Ik de portiers er minutenlang van overtuigen dat het hier een act betrof, vóór Kamal überhaupt binnen mocht. Binnen keken de mensen Kamal aan alsof hij stront was.

In Café Ome Jan vroegen twee jongens aan mijn vrouw, die mateloos populair was in haar jurk met een decolleté met een vaargeul waar een olietanker door zou kunnen stromen zonder enige schade aan te richten, wat ze toch in ‘diejen brùùne’ zag.

Ik werd er mismoedig van en dat is niet de bedoeling van carnaval, voor zover u dat niet wist. En zo geschiedde het, om 01.40 uur, op de eerste avond van vier dagen carnaval, dat Kamal besloot om zijn Albert Heijn-zak met geknakte, naar bier stinkende rozen in de Singel te flikkeren, de overgebleven zeventig rozen voor carnavalszondag en -maandag aan mijn schoonmoeder te schenken en vriend Chris te sms-en of ik voor de drie andere carnavalsdagen zijn pilotenpak niet mocht lenen.